Na pytanie, dlaczego chodzę
na starą Mszę, mam ochotę odpowiedzieć, że to przecież oczywiste dlaczego
chodzę! Gdy się wie, to, co wiem na temat Mszy, nie można już po prostu przejść
wobec niej obojętnie. Może to dar, że od dziecka ukochałam Eucharystię i zawsze
wydawała mi się ona bardzo ważna. Bardzo długo był to dar trudny, bo nie
potrafiłam przeżywać Mszy tak, jak bym chciała. Nawet do końca nie wiedziałam,
jak mam ją przeżywać, ale ciągle czułam niedosyt. Wpadłam – jak to z
perspektywy czasu nazywam – w pułapkę „aktywnego uczestniczenia we Mszy”.
Dopiero na Tridentinie zrozumiałam, że Msza to modlitwa, czas spotkania z
Bogiem. Wcześniej ciągle rozgryzałam, jak jeszcze bardziej mogę uczestniczyć.
Odpowiadać na wszystkie wezwania księdza? Śpiewać wszystkie pieśni? A może
angażować się i czytać czytania oraz śpiewać psalm? Albo animować śpiew w
scholi? Wszelkie podejmowane próby nie zaspakajały mojej potrzeby głębokiego
przeżywania Mszy. Nawet napisanie pracy magisterskiej o adoracji Najświętszego
Sakramentu, nie przybliżyło mnie do tego.
Nie pamiętam już kto
powiedział mi kiedyś coś, co na zawsze przemieniło moje myślenie o Tradycji.
Wstyd się przyznać, że student teologii nie miał o tym pojęcia, ale to tylko
świadczy o poziomie naszych studiów. Ów ktoś powiedział mi wtedy, że Tradycja,
to coś żywego, co się rozwija, dlatego też Msza rozwijała swoją formę przez
wieki. Natomiast NOM nie jest wynikiem rozwoju Tradycji, ale zebrania się kilku
osób, które postanowiły, jak to teraz ma się odprawiać Msza. Jednym słowem,
Msza została wymyślona na nowo, jako pewien konstrukt, co grosza niejako
naśladujący zgromadzenia protestanckie. Było to dla mnie spore zaskoczenie i
rzeczywiście dało mocno do myślenia. Postawiło wręcz pod znakiem zapytania
zasadność Novus Ordo Missae. Mimo
tego trochę czasu upłynęło zanim zaczęłam chodzić na Tridentinę. Początkowo
próbowałam ją przeżywać jak NOM. I tak, da się! Można w niej tak samo kłaść
główny nacisk na zewnętrzne aktywne uczestniczenie, ale znów tylko ona może
pozwolić człowiekowi wyjść z tej pułapki. Jeśli człowiek pozwoli sobie po
prostu na to, że się modli, wtedy zaczyna odkrywać głębię Liturgii. Dla mnie
wiele rzeczy wtedy stało się jasnymi i oczywistymi. Zobaczyłam na czym polega
zasadnicza różnica w sprawowaniu Mszy. Na Novus
Ordo Missae ksiądz jakby animuje, zarządza, zachęca do uczestniczenia.
Często miałam (i mam nadal, jeśli zdarzy mi się być na nowej Mszy) wrażenie, że
jest to strasznie przegadane. Gorzej, że czasem księża w tej swojej animacji posuwają
się za daleko. Tak bardzo chcą przekonać wiernych, że tracą chyba z oczu do
czego chcą przekonać. Mam tu na myśli różne ekscesy na Mszach, do których wielu
z nas już przywykło, a które mnie jednak zawsze bodły. Na starej Mszy, ksiądz
się modli i tą swoją postawą, zachęca, zaprasza do modlitwy. A momenty ciszy są
tu kluczowe. Niedawno mój znajomy pięknie napisał w komentarzu na Facebooku –
nie będę cytować, dokładnie nie pamiętam wszystkich słów, więc będzie parafraza
– że na Mszy ksiądz rozmawia z Bogiem, a im ciszej mówi, tym większa jest
intymność między nimi, dlatego tego nie wypada podsłuchiwać. To kolejny raz
uświadomiło mi zasadność modlitw wypowiadanych cicho przez księdza w czasie
Mszy. Jeśli wierny chce, ma możliwość modlić się tymi samymi modlitwami, posługując
się mszalikiem. Ale równie dobrze może modlić się w tym czasie swoimi słowami,
albo zupełnie bez słów.
W swojej pracy magisterskiej
pisałam, że Msza święta jest adoracją. I tak jest, tylko na Novus Ordo Missae nigdy nie mogłam tego
doświadczyć. Nie mówię, że nie można, bo pewnie wielu potrafi, ale ja nie mogę.
Dopiero na starej Mszy zobaczyłam, że ważniejsze od zewnętrznego uczestnictwa,
jest adorowanie Pana Boga. Dzisiejszy świat mocno stawia na indywidualizm i
antropocentryzm, co przeszło także do Kościoła. Rola świeckich jest oczywiście
ważna i niepodważalna, ale przez to zaczyna się niektórym wydawać, że są
nieodłączną częścią Mszy. Sama wolę uznać swoje miejsce, a jest nim cicha
adoracja, modlitwa. To Bóg przychodzi do człowieka, a on może Go tylko przyjąć.
Nic nie musi robić, poza gotowością, otwartością i czystością serca. Kapłan
sprawuje Eucharystię dla nas, ale naprawdę nie jesteśmy do tego niezbędni. Bez
nas ten sam cud także by się dokonywał. Lepiej uznać, że oto taki mały, nic
nieznaczący, w niczym niezasługujący, może przyjąć Boga do serca. Bo swoim
„działaniem, aktywnym uczestniczeniem” próbuję jakby udowodnić, że ja tu coś
sprawiam, albo że ja zasługuję. Nie. Jestem grzesznik, za którego umiera na tej
Mszy Jezus, składa się za mnie w ofierze Ojcu, a ja mogę przyjąć owoc tego
odkupienia. Jaka to ogromna radość, jakiż zaszczyt! I jak tu Boga nie
uwielbiać, nie adorować? Za tak wspaniały dar należy Mu się najwyższa cześć.
Dlatego z taką czcią sprawujemy Tridentinę. Dlatego tyle w niej pokłonów i
klękania – uznajemy swoją niskość i wyznajemy wielkość Boga, a jednocześnie
Jego miłość i miłosierdzie. Gesty ciała nie są tutaj czymś li tylko
zewnętrznym, a przynajmniej nie powinny. One wynikają z potrzeby serca. Ciało i
duch powinny bowiem być zjednoczone w oddawaniu czci Bogu. Wtedy przestaje
dziwić cała „otoczka”, a zaczyna zachwycać, być czymś oczywistym – Bogu należą
się te wszystkie kadzidła, dostojne szaty i uroczyste śpiewy.
Nie trzeba ukrywać, że przed
Soborem Watykańskim II stara Msza nie wyglądała, jak teraz – to częsty zarzut
przeciwników starej Mszy. Ale przecież Sobór postulował zmiany, chciał reformy
liturgicznej i tradycjonaliści to uznają. Tyle że to, co uczyniono z Mszą, nie
jest realizacją Soboru. Jego postulaty są zrealizowane znacznie bardziej właśnie
w obecnej Tridentinie. Tym bardziej jest to dla mnie argument za chodzeniem na
starą Mszę. Pomogła mi ona także lepiej przeżywać nową Mszę, ale nie ukrywam,
że mam nadal z tym problem i po prostu męczę się. Dlatego jestem wdzięczna
Bogu, że postawił na mej drodze ludzi, którzy mi powiedzieli o tradycji
liturgicznej i za mojego męża, ponieważ początkowo to głównie on powodował, że
zaczęliśmy jeździć na Tridentinę. Dziś jest ona naszym duchowym domem.
Artykuł ukazał się na
portalu christianitas.org
http://christianitas.org/news/dlaczego-chodze-na-stara-msze/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz